Θα ήθελα για λίγα λεπτά, όσα θα χρειαστεί για να διαβάσεις τούτο το κείμενο, μονάχα, να βγεις νοερά από την πραγματικότητά σου και να φανταστείς ότι είσαι παιδί. Ένα παιδί, που μια γυναίκα λίγο καιρό πριν το γέννησε και το έφερε στο κόσμο. Μια γυναίκα που μερικούς μήνες πριν βιάστηκε, έμεινε έγκυος και δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να σε αφήσει να γεννηθείς. Φαντάσου πως της έλεγαν ότι δεν μπορεί να αποτρέψει την εγκυμοσύνη που χωρίς τη συγκατάθεσή της προέκυψε, κατόπιν, μάλιστα μιας πράξης εγκληματικά βίαιης και παρεμβατικής, που πάλι δεν είχε τη δική της συγκατάθεση! Φαντάσου λοιπόν, πως μετά από τα πολλαπλά σοκ που αντιμετώπισε αρχικά από τον βιασμό και στη συνέχεια και από την εγκυμοσύνη που δεν επέλεξε, είχε να διαχειριστεί και μια πληθώρα άλλων ζητημάτων. Έναν κοινωνικό στιγματισμό, που θα την ακολουθεί, ενδεχομένως, σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, συναισθήματα φόβου, οργής, αηδίας, ντροπής, αυτοκατηγορίες, πάλη με κατάθλιψη και ενοχές, αδυναμία να εμπιστευτεί, να συνδεθεί, να ερωτευτεί, να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της καθημερινότητάς της και να συνεχίσει να ζει.
Για φαντάσου τώρα,
πως μπορεί να ήταν για εκείνη να βιώνει τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης για εννέα ολόκληρους μήνες, να βιώνει όλες τις αλλαγές στον οργανισμό της, στο σώμα της… το δικό της σώμα! Αυτό που παραβιάστηκε κατ’εξακολούθηση. Να βιώνει τις επίπονες ορμονικές μεταβολές και τη δυσφορία των συναισθηματικών επιπτώσεων που μία εγκυμοσύνη συνεπάγεται. Να αντιμετωπίζεται από ένα κράτος και μια κοινωνία ως μηχανή, ένα μέσο, που οφείλει να κάνει σωστά τη δουλειά του, να μην έχει δυνατότητα επιλογής, για κάτι που συντελείται μέσα της και απλώς να εργαλειοποείται,με σκοπό να επιτελέσει ένα έργο. Συγχρόνως να αντιμετωπίζεται ως κάτι ”χαλασμένο”, μιαρό. Για φαντάσου… Το περιβάλλον της είτε να μην μπορεί κι αυτό να διαχειριστεί την κατάσταση,με αποτέλεσμα να καθίσταται ανίκανο να τη στηρίξει, είτε να στέκεται κι αυτό απέναντί της, με τις δικές του απαιτήσεις προς το πρόσωπό της. Φαντάσου μόνο, πως η γυναίκα αυτή, η μαμά σου, θα έπρεπε να έχει την απεριόριστη υποστήριξη συναισθηματικά, κοινωνικά και νομικά έπειτα από το βιασμό της, από κάποιον που για σένα, βιολογικά τουλάχιστον θεωρείται πατέρας, κι αντ’αυτού, της στέρησαν και το δικαίωμα της επιλογής. Της επιλογής να αποφασίσει αν επιθυμεί να αναπτυχθούν, μέσα της, τα κύτταρα που θα διαμορφώσουν αργότερα ένα νέο οργανισμό, έναν άλλο άνθρωπο. Εσένα.
Της έλεγαν ότι εσύ δεν φταις σε κάτι,
και όντως. Μα για φαντάσου, τώρα που μπορείς, πώς μπορούσε να σε αντιμετωπίσει; Πώς να δεθεί και να αγαπήσει ένα πλάσμα που της θυμίζει την απόλυτη καταπάτηση κάθε διακαιώματός της; Που της θυμίζει την βίαιη εισβολή στο σώμα της, την καταναγκαστική επιβολή να κυοφορήσει ένα έμβρυο, που ναι μεν έχει αναπαραχθεί από κύτταρά της, αλλά κατά το ήμισυ προέρχεται από κύτταρα κάποιου που πιθανώς να μη γνωρίζει ή που μπορεί να είναι γνώριμος, ίσως και οικείος, μα καθόλα σιχαμερός! Φαντάσου πώς άραγε να νιώθει να μεγαλώνει το παιδί του βιαστή της, αναλογίσου για λίγο τα αμφιθυμικά συναισθήματα που μπορεί να τη διακατέχουν βλέποντας ένα παιδί που έχει άγνοια, δεν ευθύνεται για τίποτα, αλλά εκείνη γνωρίζει καλά… Τί δεσμός φαντάζεσαι πως μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ σας; Πόσο ανθρώπινα και ρομαντικά μπορεί να διαμορφωθεί η δική σου πορεία; Γεννήθηκες αγόρι; Δηλαδή υπάρχουν πιθανότητες να ακολουθήσεις το μοτίβο του βιαστή της, στην προσωπική σου πορεία; Ή μήπως γεννήθηκες κορίτσι και ίσως ταυτιστείς με το γνώριμο, το οικείο και συμβούν και σε σένα, αργότερα πράγματα που θα καθορίσουν τη ζωή σου για εσένα, χωρίς εσένα;
