Η υπέρμετρη θετικότητα ως φαινόμενο της εποχής
Η υπερβολική εκδήλωση θετικότητας, ως απάντηση στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ανά τα χρονικά διαστήματα, αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια τάση της εποχής. Αν και σε πρώτη ανάγνωση αυτό ίσως να μη φαίνεται κακό, λαμβάνοντας υπόψη ότι στην πραγματικότητα παρεμποδίζουμε την έκφραση του πόνου ή της δυσφορίας που βιώνουμε, τότε αρχίζει να γίνεται αντιληπτός ο λόγος που χαρακτηρίζεται ως κάτι τοξικό. Πρόκειται, ουσιαστικά για μια προσέγγιση που δεν αποδέχεται άλλο συναίσθημα πέραν των ευχάριστων. Με τοξική θετικότητα είναι δυνατό να απαντάμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, αποτρέποντάς μας να αισθανθούμε, παραδείγματος χάρη, θυμό, θλίψη, φόβο και γενικώς συναισθήματα που θεωρούνται αρνητικά, αλλά μπορεί και να έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα προς κάποιο άλλο πρόσωπο. Είναι σημαντικό να τη διαχωρίσουμε από την αισιοδοξία ως στάση ζωής και την αίσθηση της ελπίδας, που αποτελούν χαρακτηριστικά που μας βοηθούν να ξεπερνάμε τις όποιες δυσκολίες,χωρίς να εθελοτυφλούμε όμως απέναντι σε ορισμένα συναισθήματα. Και για να το κάνω συγκεκριμένο, σε μία δυσκολία, κάποιος που απαντά αισιόδοξα θα μπορούσε να πει, ”είναι φυσικό τώρα να νιώθω/εις άσχημα, δεν θα είναι πάντα έτσι”, ενώ κάποιος που απαντά με τοξικά θετικό τρόπο θα επέμενε στη ”θετική ενέργεια” και στο ότι ”υπάρχουν και χειρότερα,μην είσαι αχάριστος”, ή ”μην το σκέφτεσαι και θα σου περάσει”.
Οι συνέπειες
Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει ή έχουμε πει και οι ίδιοι ανάλογες εκφράσεις κάποια στιγμή. Στην πλειοψηφία τους, τέτοιες εκφράσεις λέγονται καλοπροαίρετα, ωστόσο όχι μόνο δε βοηθάνε αλλά δυστυχώς εντείνουν πιο πολύ το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Ενισχύουν την κακή διάθεση και συχνά, επιφορτίζουν τον αποδέκτη τους με ενοχές για αυτό που νιώθει, με άγχος και με την αίσθηση ότι τα συναισθήματά του είναι λάθος και ακυρώνονται. Κάπως έτσι, το άτομο δεν εκφράζεται, φορά το χαρούμενο προσωπείο και μπαίνει σε μια άρνηση αυτού που νιώθει, προκειμένου να μη φανεί δυσάρεστο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κάθε μη αποδεκτό συναίσθημα καλύπτεται από ένα, φαινομενικά, ευχάριστο περιτύλιγμα. Καλύπτεται μόνο, δεν εξαφανίζεται. Παραμένει εκεί κρυμμένο και σταδιακά κατατρώει το άτομο. Διότι για να φύγει, θα πρέπει να εκδηλωθεί, να εκτονωθεί και κάνοντας τον κύκλο του, τελικά να εκλείψει.
Απενοχοποιώντας τα συναισθήματα
Σε αυτό το σημείο, να πω πως δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Υπάρχουν απλώς συναισθήματα, όλα τους φυσιολογικά και μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Δεν οφελεί ούτε να θεοποιούμε κάποια από αυτά, ούτε να δαιμονοποιούμε άλλα! Το καθένα διαδραματίζει το ρόλο του και συχνά, πυροδοτείται από παράγοντες πέραν του ελέγχου μας. Το μόνο που μπορούμε εμείς να κάνουμε, είναι να το αποδεχτούμε, να το κατανοήσουμε και να το αφήσουμε να συνυπάρξει μαζί μας για όσο χρειαστεί μέχρι να σβήσει η έντασή του. Δε χρειάζεται να μας κρίνουμε,απλώς να μας παρατηρούμε και παράλληλα να παρατηρούμε κι αυτό. Λόγου χάρη πότε μειώνεται ή εντείνεται, κτλ. Επιπλέον, είναι δυνατόν να αισθανόμαστε παράλληλα διαφορετικά, μεταξύ τους, συναισθήματα. Μπορούν κι αυτά να συνυπάρχουν ή να εναλλάσσονται. Αξίζει δε, να αναφερθεί πως αρκετά συχνά, τα λεγόμενα ”αρνητικά” συναισθήματα, γίνονται πηγή δράσης και κινητοποίησης. Γίνονται η αφορμή που περιμέναμε για να ενεργοποιηθούμε και να εξελιχθούμε!
Σύνοψη
Κάπως έτσι φαντάζομαι την αυθεντικά αισιόδοξη στάση. Με την αποδοχή και όχι με την επιβολή μιας μη ρεαλιστικής θετικότητας που ”πρέπει” να εφαρμόσω! Κάπως έτσι έχω σχηματίσει στο μυαλό μου και έννοιες όπως αυτοβελτίωση και αυτοβοήθεια. Όχι τυποποιημένα και στείρα, ως κάτι που μου επιβάλλεται απ’έξω, λόγω εποχής, αλλά ως κάτι που απορρέει από μέσα μου, αποτελεί προέκτασή μου και ίσως ανάγκη μου, έως εκεί που μπορώ να το φέρω εις πέρας μόνη μου. Κι αν δυσκολέψουν τα πράγματα, υπάρχουν πάντα και οι ειδικοί για να μας καθοδηγήσουν.
